Rozdział 11

Biegłam przed siebie, nie zwracając na nic uwagi. Przez łzy zalewające moje policzku praktycznie nic nie widziałam. Potykałam się o własne nogi. Kilkakrotnie prawie wpadłam pod samochód, jednak nie obchodziło mnie to. Chciałam znaleźć się jak najdalej od mojego ukochanego, który nazwał mnie dziwką. 

Zaczęło brakować mi sił. Usiadłam pod drzewem, które poraniło moje odkryte plecy. Schowałam twarz w dłoniach, nie hamując już łez. Płynęły po moich policzkach niczym strumień. Cała drżałam. Było mi zimno. Nie wiedziałam gdzie jestem. A najgorsze było to, że miałam złamane serce. Czułam się okropnie. Zostałam poniżona przez osobę, którą darzyłam najsilniejszym uczuciem na świecie. Kiedy wyobraziłam sobie twarz mojego ukochanego, nie czułam już tej radości w sercu, nie chciałam go przytulić, nie chciałam pocałować. Jedyne co czułam do niego w tamtej chwili to nienawiść. Może mój brat miał rację. Może Neymar chciał mnie tylko wykorzystać. Przespać się ze mną i zostawić jak dziwkę. Dlaczego do cholery musiałam tak bardzo go kochać? Dlaczego musiał siedzieć w moim sercu? Najgorsze było to, że nie chciałam, żeby odszedł. Mimo wszystko chciałam, by został. 

Poczułam czyjąś obecność. Niechętnie uniosłam głowę do góry. Naprzeciwko mnie kucał Alexis. Jego oczy były smutne, zaciskał swoje usta w wąską linię. Ogarnęłam włosy z twarzy i próbowałam się pozbierać ale nie mogłam opanować płynących łez. Chilijczyk patrzył na mnie ze współczuciem. Nie oczekiwałam tego od niego, jednak w tamtej chwili potrzebowałam wsparcia.

- Nie patrz się tak na mnie.. - załkałam.

- Słoneczko, nie płacz.

W następnej chwili już tonęłam w jego potężnych ramionach. Jego uścisk był mocny i czuły. Była w nim taka delikatność jakbym była że szkła. Wtuliłam się w jego rozgrzane ciało. Moczyłam łzami jego koszulkę, jednak on zupełnie się tym nie przejmował. Gładził dłonią moje włosy i co chwilę całował mnie w czubek głowy.

- Jestem dziwką - wyszeptałam, sama nie wierząc w to, co mówię.

- Nie jesteś pieprzoną dziwką Rita! On jest jebanym fiutem! - całe jego ciało trzęsło się z gniewu. Jego serce waliło jak szalone. Miałam wrażenie że zaraz wyskoczy z jego piersi. Byłam zdziwiona jego zachowaniem. Alexis był dosłownie wściekły. Patrzyłam na niego zaskoczona, a wyraz jego twarzy od razu złagodniał. Uśmiechnął się do mnie blado i starł łzy z moich policzków.

- Nienawidzę go.. Ale jednocześnie tak bardzo go kocham.

- Już cichutko. On na ciebie nie zasługuje - wyszeptał, patrząc prosto w moje oczy. Poczułam się dziwnie. - Jesteś wspaniałą kobietą, Rita. Najwspanialszą na świecie.

- Ja.. Dziękuję..- dosłownie mnie zamurowało. Alexis nigdy taki nie był. Zawsze był bad boyem który myślał że może mieć każda laskę na świecie na kiwnięcie palca. Owszem odkąd pamiętam robił mi sugestie i całował mnie ale to było czysto żartobliwie. A teraz nie poznawałam go.

- Chodź, idziemy do mnie. Nie zostawię cię teraz samej - wstał i wyciągnął dłoń w moją stronę, by pomóc mi wstać. Zawahałam się przez chwilę, jednak zaraz potem złapałam jego dłoń. 

Szliśmy różnymi uliczkami i ścieżkami. Sanchez ani na moment nie puszczał mojej dłoni. Czułam się dziwnie idąc za rękę z nim. Był moim przyjacielem a teraz zachowywał się jak nadopiekuńczy chłopak. Wariował kiedy działa mi się najmniejsza krzywda.  Ale kochałam go za to.  Za to ze nigdy by nie pozwolił żeby coś mi się stało.

Stojąc pod drzwiami wielkiego domu piłkarza czułam się nie swojo. Chciałam uciec. Wrócić do domu i zamknąć się w swojej sypialni ale wiedziałam że to nie jest dobry pomysł. Nie chciałam być teraz sama a Cesca nie było w domu. Wchodząc przez ogromne drzwi moim oczom ukazał się wielki bałagan. Jak na Alexisa przystało wszędzie było pełno porozrzucanych przedmiotów. Jego rzeczy przewracały się po podłodze i meblach. Ubrania wisiały na kanapie i fotelach a pojedyncze pary butów przewracały się po podłodze. Sanchez nogą odgarnął rzeczy ze swojej drogi klnąc pod nosem na bałagan i podążył w stronę barku. Nie zważając na nic nalał sobie swojej ulubionej whisky i wypił wszystko jednym ruchem, czym prędzej nalewając kolejną kolejkę. Stwierdziłam, że nie będę mu przeszkadzać i od razu skierowałam się schodami na górę.

Leżałam na ogromnym łóżku w jednej z gościnnych sypialni Chilijczyka. Wtulona w cieplutką białą pościel myślałam o wszystkim. Począwszy od mojego przyjazdu do Barcelony. Potem był wypadek z Neymarem… noc kiedy się poznaliśmy i to jak od tamtej pory zmieniło się moje życie i ja sama. Kiedyś pyskata i nieustraszona młodsza siostrzyczka Cesca a teraz? Właściwie to nie wiem kim się stałam. Kiedyś nie obchodziła mnie niczyja opinia. Ludzie mogli mówić na mój temat co tylko zechcieli a ja pokazałam im środkowy palec i tyle. Jednak teraz było inaczej. Ney nie był jakimś tam zwykłym chłopakiem. Kochałam go i był dla mnie wszystkim a po jego słowach mój świat się zawalił. Moje serce pękło w momencie kiedy wypowiedział jedno słowo. Dziwka. To słowo ciągle brzmiało w mojej głowie i nie chciało mnie opuścić. Starałam się o tym nie myśleć jednak nie dało się. Wspomnienia powracały ze zdwojoną siłą raniąc jeszcze bardziej moje serce albo to co z niego zostało. Chciałabym zasnąć i przespać to wszystko. Nie myśleć o tym nigdy więcej. Nie mogłam znieść już myśli tłoczących się w mojej głowie. Przed oczami przeskakiwały mi kolejne wspomnienia. Jak klatki w filmie. Kolejno coraz bardziej mnie osłabiając. Zamknęłam oczy. Odetchnęłam głęboko a po moim policzku spłynęła pojedyncza ciężka łza. Zacisnęłam powieki i jednym ruchem pozbyłam się niechcianej słonej cieczy. Przykryłam się po szyje kołdrą i wtuliłam w ciepły materiał zamykając oczy.

Ze snu wyrwało mnie gwałtowne szarpnięcie. Zupełnie oszołomiona poczułam, że przygniata mnie wielki ciężar a nikczemne usta tuż przy moim uchu wyrzucają z siebie sprośne, brudne słowa. W nagłym napadzie paniki straciłam oddech. Krzyczałam jednak duża męska dłoń nadal kneblowała moje usta niemal wgniatając mnie w poduszkę. Im bardziej walczyłam tym czułam coraz większe podniecenie napastnika.

 -Przekonasz się zaraz jak to jest być naprawdę wypieprzoną.- Zamarłam. Znałam ten głos… Należał do mojego najlepszego przyjaciela.

Nie śniłam. A mimo to tkwiłam w koszmarze. Mrugając szaleńczo starałam się przeniknąć wzrokiem ciemność. W uszach szumiała mi krew, przestałam słyszeć. Erekcja Alexisa wbijała się w zwarcie moich ud. Spanikowana szarpnęłam się do góry z całej siły. Na chwilę jego ręka ześlizgnęła się z moich ust.

Wciągając łapczywie powietrze do płuc, wrzasnęłam z całej siły. Przygniótł mnie piersią, warcząc gniewnie:

- Nie ruszaj się dziwko!- Nie mogłam wykonać żadnego ruchu. Moje ciało blokował piłkarz. Byłam przerażona szamotałam się próbując zyskać choć trochę miejsca. Usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Alexis nie ruszając się ze mnie sięgnął po moją komórkę.

- „Rita nie wracam dziś na noc. Mam nadzieję, że dasz sobie sama radę. Kocham cię. Cesc” mm widzisz kochanie mamy całą noc dla sobie…- Czułam odór alkoholu. W gardle pojawiła się ogromna gula. Płacz wzbierał się we mnie a bezsilność mnie wykańczała. Sanchez sięgnął na szafkę nocną aby odłożyć telefon a ja wykorzystałam ten moment jego nieuwagi. 

Oddałam dwa mocne uderzenia kolanem w jego brzuch zrzucając go z siebie. Czym prędzej zrywając się z łóżka i nie zważając na nic biegłam w stronę drzwi. Słyszałam za sobą kroki Chilijczyka ale nie zważałam na nic. Marzyłam jedynie o tym aby się stamtąd wydostać. Szarpnęłam za klamkę drzwi jednak ona nie ustąpiła. Cholera! Pobiegłam do balkonowych drzwi i już sekundę później byłam na ulicy.

 Biegłam nie zatrzymując się ani na moment. Nie oglądałam się za siebie. Jedynie biegłam. Łzy ciekły po mojej twarzy zamazując mi obraz przed oczami ale nie patrzyłam na to. Liczyło się dla mnie tylko to żeby być jak najdalej tego domu. Jak najdalej niego.

______________________________________NEYMAR________________________________________

Siedziałem w salonie bezmyślnie gapiąc się w telewizor. Czułem się jak zwykły skurwiel. Zraniłem kobietę na której zależy mi najbardziej na świecie. Kochałem ją a mimo to zrobiłem coś takiego. Nie miałem pojęcia co zrobić. Czy zostawić ją w spokoju? Po tym co powiedziałem nie będzie chciała mnie znać.. jednak serce i rozum mówiło, że nie wytrzymałbym tego. 

Chwyciłem moją skórzaną kurtkę wraz z kluczykami od samochodu i pognałem do drzwi otwierając je z impetem. Wtedy moje serce zamarło. Poczułem ucisk.

Stała przede mną przerażona Rita, ubrana jedynie w dużą męską koszulkę…

_____________________________________________________________________________________

Hej moi kochani :*

Pewnie myśleliście, że was opuściłam jednak nic z tych rzeczy. Po prostu ostatnio dużo dzieje się w moim życiu i jakoś tak wyszło. Do tego dochodzi jeszcze szkoła, nauka i totalny brak czasu no i mój najlepszy przyjaciel zwany leniem :D

A więc dziś oddaje wam nowy rozdział. Co prawda nie jestem do niego przekonana ale co ma być to będzie. Wszystkie skargi i zażalenia kierować proszę do Minizy bo to dzięki niej mamy Alexisa Huja i rozdział był pisany z jej pomocą :D Więc to dla ciebie mała :*

Bardzo wam dziękuję za wsparcie i za to, że czekacie na mnie i wpieracie mnie zawsze. Macie może jakieś pomysły dotyczące następnego rozdziału? Zgłaszajcie mi je na gg :)

Więc dziękuje wam i kocham was wszystkich :*

Do napisania!