Rozdział 12

Rozdział dedykuje mojej najwspanialszej Caroline. Bez niej nie byłoby tego rozdziału. Kocham cię mała i dziękuje ci za pomoc. Ciekawi mnie czy wyłapiecie fragmenty Karoliny :D 

Stała przede mną przerażona Rita, ubrana jedynie w dużą męską koszulkę..

Nie wiedziałem co się dzieje. W mojej głowie krążyły miliony myśli. Moje serce szalało. Cudownie było widzieć ją.. jednak kiedy widziałem łzy płynące po jej twarzy nie było tak kolorowo. Dlaczego do cholery płakała? Wyciągnąłem do niej rękę jednak cofnęła się z lękiem. Co się właśnie wydarzyło? Dlaczego kobieta która jest dla mnie wszystkim była w takim stanie..

Spojrzałem w jej roztrzęsione oczy i delikatnie chwyciłem jej drobną dłoń przyciągając do siebie. Poczułem jej drobne ciało w moich ramionach i czule objąłem. Kochałem ją jak wariat. Nie mogłem pozwolić na to żeby płakała. Zamknąłem oczy i przez moment było tak jak powinno być. Ale to było złudzenie. Nic nie było tak jak powinno a ja nie wiedziałem co zrobić.

Oderwałem się na moment od płaczącej dziewczyny i zamknąłem nadal otwarte drzwi. Nie puszczając jej dłoni podążyłem do salonu. Rita usiadła na kanapie i nie mówiąc nic skuliła się obejmując ramionami kolana. Chowała się przede mną. Jakby…bała się mnie. Okryłem ją kocem i usiadłem obok. Czekałem. Nie odezwałem się nawet słowem, czekałem aż coś powie jednak ona dalej milczała. Próbowałem rozgryźć to co się stało. Zraniłem ją jak nikt inny. Zachowałem się jak ostatni chuj jednak ona była tu. Nie rozumiałem o co chodzi. Jej koszulka.. nie należała do mnie. Zerwałem się z miejsca i zacząłem krążyć po pokoju.

- Alexis…

W momencie kiedy do moich uszu dotarły jej słowa, przeszedł mnie dreszcz. Dłonie automatycznie zacisnęły się w pięści, a narastający gniew rozsadzał mnie od środka. Zabije go. Przysięgam. Nie zastanawiając się dłużej, zgarnąłem kluczyki od samochodu ze stolika i ruszyłem w stronę drzwi. Tego mu nie daruje.

-Ney, proszę nie...- usłyszałem krzyk Rity, ale zanim zdążyła skończyć zdanie, zatrzasnąłem za sobą drzwi. Wsiadłem do samochodu i z impetem wycofałem z podjazdu. Ostatnie co zobaczyłem to sylwetka mojej ukochanej, która pojawiła się w drzwiach, krzycząc coś, co nie przebijało się przez szyby samochodu. Być może powinienem zostać z nią, na pewno mnie teraz potrzebuje... jednak nie potrafię ot tak przyjąć tego, że Sanchez położył na niej swoje łapy!

-Kurwa!- krzyknąłem uderzając dłońmi w kierownicę tak, że mało nie straciłem panowania nad samochodem. Cóż... nad sobą już dawno straciłem...

W dodatku to wszystko moja wina... Gdybym choć raz użył mózgu i nie pieprzył tego co mi ślina na język przyniesie, ona teraz nie wylewałaby łez przez tego skurwiela. Byłem głupi. Zniszczyłem coś co było dla mnie wszystkim, jednak teraz nie chodziło o mnie. W tym momencie myślałem tylko o tym, żeby zajebać temu skurwielowi. Był moim najlepszym przyjacielem. Wiedział ile Rita dla mnie znaczy. Ile znaczy dla każdego z nas. Była jak siostra każdego z zawodników. W przeciwieństwie ode mnie znali ją bardzo długo. Natomiast ja…kiedy ją spotkałem stało się ze mną coś dziwnego. Od tamtej pory nie myślałem o niczym innym jak o niej. Była piękna. Taka delikatna.. jednak była silniejsza niż cały nasz skład. Jej cięty języczek sprawiał, że zawsze się uśmiechałem. Jednak odkąd byliśmy razem ona także się zmieniła. Była spokojniejsza i delikatniejsza a co najważniejsze nie nazywała mnie już idiotą tak jak w dniu naszego spotkania. Nie wiem jakim cudem to się stało. Ta kobieta wywróciła moje życie o 180 stopni. Z lubiącego panienki na jedną noc cwaniaka stałem się…no właśnie. Jaki się stałem? Moje obecne życie było zupełnie inne jak jeszcze kilka miesięcy temu. I wydaje mi się, że zmieniłem się pozytywnie. Nie brakowało mi tamtych czasów. Kiedy Rita była przy mnie nagle wszystko było idealnie. Nie ważne co się właśnie działo. Bez znaczenia na to jak okropny był dzień i co się wydarzyło przy niej nagle było wszystko na swoim miejscu.

Nim się spostrzegłem byłem już pod domem Chilijczyka. Wysiadłem z samochodu głośno trzaskając drzwiami i podążyłem w stronę wejścia. Drzwi były otwarte na oścież. Kiedy wszedłem do środka zobaczyłem porozrzucane przedmioty. Gdzieniegdzie leżały opiłki szkła i resztki alkoholu w butelkach. Co tu się do cholery działo? Wnętrze domu wyglądało jakby przeszło w nim tornado. Gdzie u diabła był Alexis?

Przeszukałem cały dół ale nie znalazłem nawet śladu piłkarza. Wchodząc schodami myślałem o całym tym wieczorze. Ten dzień to jedno wielkie gówno. Najpierw ja…teraz Alexis. Tylko dlaczego to wszystko musiało dotyczyć Rity? Ona nie była niczemu winna. To jedynie nasza głupota. Moja jebana głupota. Alexis był dla mnie w tym momencie niczym. Nie mogłem zrozumieć tego jak mógł zrobić coś takiego. Znał Ritę od lat, była dla niego jak siostra.. a może jednak to nie była prawda? Może była dla niego czymś więcej.. Wiec dlaczego w takim razie zrobił coś takiego? Myślał, że na siłę przekona do siebie Ritę? Cholera jak myślałem o tym co mogło się wydarzyć to wszystko się we mnie gotowało. Mój najlepszy kumpel chciał położyć swoje łapska na mojej dziewczynie bez jej zgody! Kurwa Alexis Sanchez był dla mnie zerem.

Otworzyłem z impetem drzwi prowadzące do sypialni napastnika i dostrzegłem jego sylwetkę bezwładnie leżącą na łóżku. Przez chwilę już myślałem, że coś mu się stało jednak poruszył się z głośnym jękiem jakby coś go bolało. Oj dopiero cię zaboli..

Podszedłem do łóżka i chwyciłem go za ramiona. Był tak pijany, że z ledwością otworzył oczy. Nie patrząc na nic podniosłem go i zadałem cios. Nawet nie próbował się uchylić. Z jego nosa i ust ciekła krew brudząc odkrytą pierś i cieknąc na podłogę. Patrzyłem na niego z pogardą ale też żalem. Był dla mnie jak brat a dziś.. Chciałbym powiedzieć, że był dla mnie niczym ale tak nie było. Nadal był jak brat jednak nie wiedziałem jak mam się zachować. Mój instynkt kazał mi pobić go tak żeby nie mógł się ruszać jednak moje serce i rozum mówiło mi, że Rita by mi tego nie wybaczyła. Ale mimo tego wszystkiego co się wydarzyło nie chciałem tego. Jedyne czego teraz pragnąłem to tulić kobietę mojego życia. Jednak nie mogłem tego tak zostawić. Alexis miał problemy. Nie wiedziałem czy chodziło o alkohol czy o to, że czuł coś więcej do Rity ale tak nie mogło być dalej.. Nie mogłem pozwolić na to żeby to się powtórzyło.

- Przepraszam nie chciałem…- usłyszałem płaczliwy bełkot przyjaciela.

-  Jak mogłeś tak wszystko spierdolić?!- Bałem się, że jeśli zostanę tam dłużej to zrobię coś czego będę żałował przez resztę życia. Odepchnąłem go od siebie i wyszedłem z trzaskiem zamykając drzwi nie mówiąc już nic. Wsiadłem do mojego samochodu i nie oglądając się na nic popędziłem do mojego domu.

______________________________________Rita_________________________________________

Odchodziłam od zmysłów. Neymar wybiegł z domu wściekły i bałam się co może zrobić Sanchezowi. Nie wiem co skłoniło mnie do tego, żeby przyjść akurat do niego ale.. tylko u niego czułam się tak bezpiecznie. Mimo tego co dziś powiedział tylko w jego ramionach czułam się bezgranicznie kochana i wiedziałam, że nie mógłby mnie skrzywdzić. Wiedziałam też, że dzisiejsze zachowanie Alexisa to nie była jego wina. Nie starałam się go usprawiedliwiać bo to co dziś chciał zrobić nie miało żadnego usprawiedliwienia ale.. On był moim najlepszym przyjacielem od wielu lat. Nigdy niczego nie próbował przy mnie oprócz naszych pocałunków na przywitanie które były dla mnie normalnością. Dla mnie to zawsze była zabawa. Alexis był typem bad boya i nigdy się niczym nie przejmował więc to było dla nas zwykłe powitanie. Jednak może tylko dla mnie było normalne? Nie wiedziałam już co mam myśleć.

W czasie kiedy byłam sama wzięłam prysznic i przebrałam się w koszulkę Neya. Nie mogłam się tego odzwyczaić. Uwielbiałam jego zapach i w jego ubraniach czułam się spokojna. Tak jakby był tutaj ze mną. Zrobiłam sobie herbatę i poszłam do sypialni. Do naszej sypialni jak do tej pory chociaż nie widziałam co sądzić o tym po dzisiejszym wieczorze i słowach Neymara. Wybaczyłam mu to. Chciałam jednak zobaczyć najpierw co on zrobi. Jak się zachowa. Leżałam na ogromnym łóżku kiedy usłyszałam trzask drzwi i pośpieszne kroki na schodach.

- Dzięki Bogu nic ci nie jest…- usłyszałam zdyszany głos Brazylijczyka i uśmiechnęłam się pod nosem. Uwielbiałam to jak się o mnie martwił. Jednak mimo całej miłości, jaką nadal do niego czułam, nie mogłam zapomnieć o słowach które padły z jego ust. O słowach które złamały moje serce na pół. Na samo wspomnienie tamtej sytuacji, poczułam jak łzy napływają mi do oczu, ale nie chciałam płakać. Zebrałam się w sobie i zacisnęłam żeby, aby powtrzymać słoną ciecz przed wypłynięciem.

-Byłeś u Alexisa?- zapytałam, patrząc prosto na jego twarz. Neymar nic nie mówił, ale widziałam jak jego dłonie zaciskają się w pięści, co było dla mnie twierdzącą odpowiedzią. Nagle poczułam strach, ale nie o Sancheza. Znaczy martwiłam się w jakim stanie teraz się znajduje, ale tylko dlatego, ze nie chciałam, aby mój ukochany miał problemy. Poderwałam się na nogi i stanęłam przed piłkarzem.

-Pobiłeś go?!- znowu cisza- Boże! Czy ty oszalałeś?!- nie mogłam dłużej wytrzymać. Wiem, ze szalała w nim złość, ale na litość boską, niech pomyśli chociaż raz o konsekwencjach.

-Ja oszalałem?!- z jego ust wydostał się prawdziwy krzyk. Mimowolnie zrobiłam krok do tyłu, a Ney zaczął krążyć po pokoju- Ja?! To ty oszalałaś! Ten skurwiel położył na tobie swoje łapska, chociaż zgaduje, że wyraźnie tego nie chciałaś, a ty martwisz się tym, że go pobiłem?! On, do cholery jasnej, cię skrzywdził, a tego nikomu nie daruje!- na sam koniec, z całej siły, uderzył pięścią w ścianę.

Stałam oniemiała, wpatrując się w Neymara stojącego tyłem do mnie. Jego barki unosiły się w górę i w dół w bardzo szybkim tempie. Zanim się zorientowałam, z moich ust wypłynęły słowa, których nie chciałam powiedzieć, a które niestety były prawdziwe.

-Ty też mnie skrzywdziłeś. O wiele bardziej niż on- dopiero po chwili dotarł do mnie mój własny szept. Zakryłam usta dłonią, źle było już za późno. Widziałam jak ciało Brazylijczyka zamiera, a oddech staje się płytszy, ponieważ jego barki ledwo się ruszały. Ney odwrócił się do mnie z opuszczoną głową, a kiedy podniósł wzrok, od razu pożałowałam swoich słów. Oddałabym wszystko, aby nie musieć drugi raz oglądać takiego bólu wymalowanego na jego twarzy i przepełniającego jego oczy. Chciałam go przytulić, powiedzieć, że wszystko mu wybaczam i że go kocham, ale musiałam wiedzieć, dlaczego on wtedy to powiedział.

-Rita jaa...- pierwsze słowa brzmiały niczym jęk. Widziałam jaką trudność sprawia mu ta sytuacja, ale musieliśmy to wyjaśnić. Ney opuścił głowę na dół i z rezygnacją pokręcił nią na boki, zanim znów spojrzał w moje oczy- Ja nie wiem czemu to powiedziałem. Nie było nawet sekundy, kiedy tak o tobie myślałem, ale... chciałem zrobić na złość twojemu bratu. Nie zwróciłem tylko uwagi na to, że krzywdzę ciebie...- zrobił kilka kroków w moją stronę, tak, że teraz byliśmy bardzo blisko siebie. Poczułam zapach jego perfum, od których zakręciło mi się w głowie. Tak bardzo za tym tęskniłam... Zanim się zorientowałam, chłopak upadł przede mną na kolana.

-Ney...- chciałam mu powiedzieć, żeby wstał, ale nie pozwolił mi dokończyć zdania. Chwycił moją dłoń i przyłożył sobie do serca.

-To, bije tylko i wyłącznie dla ciebie. Kiedy odeszłaś, czułem jakbyś zabrała je ze sobą, jakby ktoś odebrał mi chęć życia. Nic mnie nie cieszyło, nawet mecze, a treningi były dla mnie karą. W niczym nie widziałem sensu, bo... to ty nim jesteś. Ty jesteś sensem mojego życia i kocham cię najbardziej na świecie. Te słowa... to było chyba najpiękniejsze co w życiu usłyszałam. Teraz nie próbowałam już powstrzymywać swoich łez, bo były to łzy szczęścia. Może i popełnił ogromny błąd, ale wiem, że to co powiedział teraz było szczere. Nie zastanawiając się dłużej, upadłam na kolana i zarzuciłam mu ręce na szyję. Przytuliłam go najmocniej jak potrafiłam, a po chwili poczułam jak jego głowa spoczywa w zagłębieniu na mojej szyi. Odsunęłam się od niego nieznacznie i objęłam dłońmi jego twarz.

-Gdybym cię nienawidziła, moje życie byłoby o wiele prostsze. Problem w tym, że cię kocham i nie sądzę, żeby kiedykolwiek miało się to zmienić, chociaż czasami jesteś beznadziejnym idiotą- usłyszałam parsknięcie, które wydobyło się z jego ust, więc sama również się zaśmiałam. Nie mogąc już czekać dłużej, przyłożyłam swoje usta do jego, aby ponownie poczuć ten cudowny smak, za którym tak bardzo tęskniłam. To uczucie było obezwładniające. Tak bardzo tęskniłam za jego czułym dotykiem. Moje serce biło jak szalone. Nie odrywając od siebie naszych ust wsunęłam rękę pod jego koszulkę. Poczułam jak jego ciało napina się, nie zwracałam na to uwagi. Pragnęłam mojego faceta. Chciałam zapomnieć o wszystkim. Być tylko jego. Złapałam w dłonie rogi jego koszulki i ściągnęłam ją bez wahania.

- Rita…jesteś tego pewna?- usłyszałam jego czuły szept. Uśmiechnęłam się i spojrzałam w jego cudowne, niemal czarne oczy i odpowiedziałam pewnym głosem.

- Jak nigdy niczego.

Poczułam jak jego silne ramiona oplatają moją talie i nim zorientowałam się co się dzieje już leżałam na wielkim łóżku Brazylijczyka a jego właściciel był tuż nade mną. Chciałam go poczuć. Marzyłam o tym, aby znalazł się we mnie. Poczuć to cudowne uczucie wypełnienia. To było coś wyjątkowego. Tu nie chodziło tylko o zbliżenie fizyczne czy zaspokojenie potrzeb... Za każdym razem kiedy się kochaliśmy przesyłaliśmy sobie wszystkie uczucia których nie jesteśmy w stanie nazwać. To było cos wyjątkowego. Teraz znów chciałam tego doświadczyć. Chciałam aby zdjął ze mnie dotyk Sancheza. Tylko jeden człowiek na świecie ma do mnie jakiekolwiek prawo i jest nim Neymar. Mężczyzna mojego życia. Poczułam jego delikaty dotyk na moim brzuchu. Był niemal niewyczuwalny. Czuły i delikatny. Powoli pozbywaliśmy się swoich ubrań. Nie śpiesząc się pieściliśmy swoje ciała zmywając z siebie wszystkie zło jakie wyrządziliśmy sobie nawzajem. Pod jego dotykiem traciłam panowanie nad moim ciałem. Stawałam się wiotka i bezbronna. Niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Jego pocałunki zmywały cały ból dzisiejszego dnia. Były jak lek na całe zło i balsam który koił wszystkie rany. Nasze splecione w namiętnym uścisku ciała ocierały się o siebie. Oddechy mieszały się. Spojrzałam w jego cudowne oczy i zobaczyłam w nich to czego najbardziej pragnęłam. Miłość. Czystą miłość. W tym momencie wiedziałam, byłam całkowicie pewna, że dobrze zrobiłam wybaczając mu. Uwielbiałam jak patrzył na mnie z taką czcią. Jakbym była dla niego największym skarbem i trochę tak tez się przy nim czułam. Sprawiał że stawałam się wyjątkowa i za to go kochałam. Czułam w sobie jego delikatne ruchy, powoli doprowadzające mnie na szczyt. Jego usta cały czas spoczywały na moich, składając na nich delikatne pocałunki. Powoli i czule poprowadził nas ku spełnieniu.

Leżałam wtulona w ciepłą klatę Neya. Byłam w niebie. Leżałam w objęciach mężczyzny którego kochałam bardziej niż cokolwiek na świecie. Słyszałam jego cichy spokojny oddech i miarowe bicie serca. Czułam, że to właśnie tu jest moje miejsce. Nie potrzebowałam do szczęścia nic więcej, miałam wszystko czego potrzebowałam. Miłość.

- Na zawsze?- wyszeptałam z nadzieją.

- Na zawsze. 

_________________________________________________________________________________

Hej wszystkim :* 

Chciałabym was bardzo przeprosić za to jak długo musieliście czekać na nowy rozdział. Ale miałam ostatnio dużo problemów ze zdrowiem i szkołą i zupełny brak weny. 

Ten rozdział jest ostatnim tego opowiadania. Wkrótce pojawi się epilog i pożegnamy się z Neyem i Ritą i przywitamy się z Victorem :)

Podziękowania zostawiam na epilog i wszystkie ckliwe teksty :D

Dziękuję wam, że czekaliście i za wszystkie komentarze. Jesteście najlepsi!

Do napisania :*
P.S. Chce prosić was wszystkich o to abyście zajrzeli na bloga mojej przyjaciółki i o opinie :) Mam nadzieję, że wam się spodoba :) 
http://dame-amor-como-nunca-antes.blogspot.com